Tekst „Nie zaoszczędźmy się na śmierć” rozpoczął dyskusję na temat roli oszczędności i inwestycji w kształtowaniu wzrostu gospodarczego. Płynnie przechodzimy od rozmowy o bieżącej polityce gospodarczej do idei, które zmieniają otaczającą nas rzeczywistość od dziesiątek lat. Z tego sporu skorzystamy wszyscy: ekonomiści, społeczeństwo, gospodarka, a także sam system. Najpierw jednak warto wyprostować nieścisłości i wyjaśnić uproszczenia, które pojawiły się w dotychczasowej dyskusji.

Cele reformy edukacyjnej i Planu Morawieckiego zawierają sprzeczne założenia. (…) W jaki sposób budować potencjał innowacyjny oparty na kapitale ludzkim przy jednoczesnym ostrzejszym stosowaniu mechanizmów edukacyjnej ekskluzji?

Zmiany w edukacji powinny być dokonywane z najwyższą rozwagą i poszanowaniem najważniejszych jej interesariuszy: dzieci, rodziców i nauczycieli, ale także i ekspertów.

W Polsce powinniśmy dążyć do odczarowania sfery ekonomii, i terminów z nią związanych, by nie ulec sile przeinaczeń i histerii panoszących się w mediach